Όταν ξεκίνησε η σχολική χρονιά, με ένα πρωτάκι στο σπίτι, είχα διάφορες αγωνίες. Μερικές από αυτές ήταν εντελώς πρακτικές. Αφού έπρεπε κάθε πρωί να ξυπνάω και τη Δωροθέα για να πηγαίνω τον Στέφανο σχολείο, να τη βγάζω στο κρύο, στη βροχή, όταν θα αρρώσταινε… με καταλαβαίνεις.
Τον Νοέμβρη αυτούς -τουλάχιστον- τους προβληματισμούς τους έβαλα στην άκρη. Η Δωροθέα ξεκινούσε για πρώτη φορά να πηγαίνει παιδικό σταθμό. 🙂
2 μέρες πριν είχε τα 2α γενέθλιά της και να που έκανε το κοριτσάκι μας μια μεγάλη, σπουδαία αρχή!
Θα άνοιγε ένας δικός της κύκλος καθημερινότητας. Ένας νέος δικός της κόσμος. Θα αποκτούσε τη δική της συνομήλικη παρεούλα, το θρανιάκι της και την καρεκλίτσα της. Τα μεσημέρια της το φαγητό θα ήταν πλέον σχολικό και στο τραπέζι αντί για τη φρικαρισμένη μαμά της -μπροστά στη θέα του λιωμένου πάνω στην καρέκλα φαγητού-θα ήταν άλλες φατσούλες που έχουν τα ίδια χόμπι… λιωσίματος με εκείνη.
Εκείνη την πρώτη μέρα λοιπόν, περιμέναμε το γνώριμο -από τα παλιά για εμάς- σχολικό. Την ήξεραν οι άνθρωποι του σχολικού πριν καν γεννηθεί. Τους ήξερε και κείνη, γιατί κάθε μέρα τους περίμενε, από τότε που καλά καλά ακόμη δεν έβλεπε. Αλλά για πρώτη φορά, η Δωροθέα δεν περίμενε να υποδεχτεί τον αδερφό της από αυτό, αλλά να την υποδεχτούν σε αυτό. Να ανέβει με τα μικρά της ποδαράκια τα σκαλιά, να κάτσει στη θεσούλα της δίπλα στο παράθυρο, να της δέσει με περίσσια φροντίδα η κοπέλα τη ζωνούλα και να φύγει για πρώτη φορά χωρίς εμάς.
Φυσικά θέλαμε να έχουμε αναμνηστικές φωτογραφίες. Εξάλλου, το περίμενε κι εκείνη! Είχε ευχαριστηθεί την αντίστοιχη φωτογράφιση τόσο πολύ την πρώτη μέρα του σχολείου του Στέφανου!
Φτιάξαμε το πινακάκι μας, πήραμε και τα γάλατα που νόμιζα ότι θα αναζητά, όπως και στο σπίτι και ξεκινήσαμε.
Τι μούτρο! Δε χρειαζόταν οδηγίες. Μόνο που την ανέβασα στο πεζούλι. Όλα τα άλλα δικά της. 🙂
Φόρεσε τη μπλούζα που δείχνει πόσο κοινωνική είναι.
Έβαλε και τα λαστιχάκια με τα ιπταμένα πόνυ. Μοιάζουν με συμβολισμό, ότι άνοιγε τα φτερά της σε ένα χρωματιστό, χαρούμενο κόσμο και μετά από λίγο…
…ο ήχος που του σχολικού. Είχε φτάσει. 🙂
Ψύχραιμη μαμά αφού τα είχα ξαναπεράσει, αλλά με ένα μικρό σφίξιμο που το μικρό μου, μεγάλωνε κι αυτό. Πώς θα της φαινόταν; Ε, δεν άργησε να έρθει η απάντηση. Μου χαμογέλασε, μου έστειλε φιλί, μου είπε με μια άνεση 15χρονης “γειαααααααα” και αυτό ήταν. Ήξερα ότι είναι ανεξάρτητη και δυναμική, αλλά ότι δε θα δυσανασχετήσει, ούτε καν σε επίπεδο πιθανότητας, ο ύ τ ε έ ν α ν α ν ο δ ε υ τ ε ρ ό λ ε π τ ο, δεν το περίμενα!
Προσαρμογή στο σχολικό περιβάλλον; Μη ρωτάς, δε χρειάστηκε. Απόρησε κι η δασκάλα της με την ευκολία ένταξης και τη συνεργασία της σε όλα. Αυτό όμως είναι το κορίτσι μου. 🙂
Απέκτησε την πρώτη της σχολική τσαντούλα και την έκανε φίλη τόσο καλή, όσο δεν φαντάζεσαι.
Απαγορεύεται να την αγγίξει κάποιος άλλος εκτός από τη δασκάλα της, τη μαμά και τον μπαμπά. 🙂 Αν το προσπαθήσει κανένας δύσμοιρος, βρίσκει τον μπελά του.
Πέρασαν οι μήνες και το κοριτσάκι μεγάλωσε κι άλλο, εξελίχθηκε το μωρό μου.
Της αρέσει τόσο πολύ το σχολείο της που τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες, όταν της λέμε “Έλα να πάμε βόλτα”, εκείνη φωνάζει τρελή από χαρά το όνομα της δασκάλας της. 😀 Μέχρι που της εξηγούμε ότι δεν έχει σχολείο και θα περάσουμε χρόνο όλη η οικογένεια μαζί και τότε φωνάζει ” Ζήτωωωωω!” και πάει η καρδιά μας στη θέση της. 😀 😀
Της έχει μια μεγάλη αδυναμία και τα πρωινά που καμιά φορά νυστάζει και μου νιαουρίζει για να την αφήσω κι άλλο στο κρεβάτι, της λέω για κίνητρο ότι την περιμένει η δασκάλα. Γιατί η ατάκα “θα παίξεις με τους φίλους σου” δεν είναι το ίδιο αποτελεσματική. 🙂
Πέρασαν οι μήνες και το κοριτσάκι των 2 ετών και 2 ημερών με τα μπουκλάκια στα μαλλάκια, έγινε κοριτσάκι μεγαλύτερο, με μαλλί πολύ μακρύτερο, με μπουκλάκια πάντα. Μου φαίνεται τόσο μικρή και τόσο μεγαλύτερη από εκείνη την μέρα, ταυτόχρονα!
Πέρασαν οι μήνες και η γλώσσα δε σταματάει να μιλάει! Η παπαγαλία είναι ίσως το αγαπημένο της χόμπι κι εγώ σκέφτομαι ότι κακό μπελά βρήκαμε, που εκσφενδονίζει όποια λέξη πιάσει το αυτί της, χωρίς φίλτρο, χωρίς δισταγμό. 🙂
Πέρασαν οι μήνες και μαζί μας νοερά ζει μια κουκουβάγια. Βέεεεεεβαια! Κουκουβά όλη μέρα. Τέτοια εμμονή με τις κουκουβάγιες δεν την έχω ξαναματασυναντήσει. 🙂
Πέρασαν οι μήνες και η Δωροθέα ερωτεύτηκε. 🙂 Πάει στον μπαμπά της και του μιλάει για εκείνον. Επιστρέφει από το σχολείο και αμέσως μου λέει το όνομά του. Ό,τι και να τη ρωτήσουμε για τα παιδάκια από το σχολείο, εκείνη μόνο σε εκείνον αναφέρεται. Με εκείνον, είναι που θυμώνει κιόλας. Είναι ζόρικο κορίτσι αυτή, είναι ζόρικο αγόρι αυτός… έδεσε η μπεσαμέλ. 😛
Πέρασαν οι μήνες και μας ήρθε πριν λίγο καιρό το χαρτί. Εκείνο που λέει ότι θα παίξει στην θεατρική παράσταση του σχολείου. Θα ραφτεί κουστούμι να ταιριάξει στον ρόλο της, θα κάνει πρόβες, θα ανέβει στο σανίδι για την πρόβα τζενεράλε.
Μαθαίνει κινησούλες και ό,τι απαιτεί η παράστασή τους, χωρίς εμείς να γνωρίζουμε το παραμικρό. Ρωτάω όταν την παραλαμβάνω τα μεσημέρια “Πώς πάνε οι πρόβες;”, “Θα μου δώσετε και μένα ρε παιδιά ένα μικρό δείγμα;”, “Ανυπομονώ η μάνα άκαρδες” λέω στην 2η δασκάλα μας και γελάει. Τίποτα δεν ξέρουμε στην οικογένεια. Στρείδι κι η μικρή!
Πέρασαν οι μήνες και δεν κρατιέμαι! Να τη δω μαζί με τα υπόλοιπα παιδάκια από την τάξη της, να συμμετέχουν σε μια γιορτή που κι αυτά δεν έχουν ξαναβιώσει. Να τη δω και να κλαίω, όπως κάνω πάντα και στον αδερφό της. Να προσπαθώ να το κρύψω, αλλά να μη γίνεται. Να χειροκροτήσω όλα τα παιδάκια, που σταθερά με συγκινούν με την ομαδικότητα και την αποτελεσματικότητά τους στην αποστολή τους. 🙂
Στο ενδιάμεσο το καθιερωμένο πάρτι/αποφοίτηση στην αυλή του σχολείου, μας γέμισε παιδικές φατσούλες, γονείς ανάμεσά τους και παλιούς μας γνώριμους, παγωτά και ζωγραφιές, φιλιά και μουσικές! Απόφοιτους σαν τον Στέφανο που μόλις βρέθηκαν, οι αγκαλιές και τα χοροπηδητά της συνάντησής τους με έκαναν να κλαίω.
Ναι μωρέ…Γιατί πήγα σε αυτό το σχολείο πριν λίγα χρόνια, με έναν αλλιώτικο…χάρτη και τώρα ήμουν εκεί για εκείνη που κάποτε blogαρε από την κοιλιά. Στην ίδια αυλή έβλεπα τα δυο παιδιά μου, να έχει το καθένα τους φίλους του, που εκεί απέκτησαν. Είναι μαγικό αυτό το απλό πραγματάκι. Να πηγαίνεις στον παιδικό σταθμό για το μικρό σου, αλλά να έχεις χίλιες αναμνήσεις από και μαζί με το μεγάλο, που σε λίγο θα γίνει «δευτεράκι» όπως λέει.
Αχ, αυτά τα ωραία του να είσαι γονιός.
Ανυπομονώ λοιπόν. Να τη δω τη μικρή μαθητριούλα, να απολαύσω ό,τι έχει ετοιμάσει με τους φίλους της και τις δασκάλες της. Κι ό,τι κι αν γίνει, θα την καμαρώνω όπως θέλει εκείνη. Σαν κουκουβάγια δηλαδή. 🙂 Κουκουβά! 😉