#9
Οι ψυχές που έχουν αγαπηθεί πολύ, ακόμη κι αν χαθούν για λίγο ή πολύ καιρό, κάπως θα το φέρει το σύμπαν και θα συναντηθούν.
Το πιστεύεις παρεάκι μου; Πες ναι, γιατί αυτή η πίστη, μας κάνει ασυνείδητα, να σηκωνόμαστε οι άνθρωποι με ισχυρότερο κίνητρο κάθε πρωί.
Σκέφτομαι καμιά φορά ότι δε θα άντεχα τη μοναξιά, αλλά μετά καταλήγω πως αυτή δεν είναι η ακριβής αλήθεια.
Αυτό που δεν αντέχω, που μπορεί να γίνει το μεγαλύτερο μου μαρτύριο, είναι να απουσιάζουν από τη ζωή μου αυτοί που αγαπώ. Φίλοι, συνάδελφοι, ο σύντροφος μου, τα παιδιά μου, η οικογένειά μου. Η ανωτέρα βία, άλλοτε μια απόφαση των αγαπημένων μου, οι συνθήκες, οι δικαιολογίες, οι παρεξηγήσεις, είναι τόσα που μπορούν να πάρουν το ρόλο του κακού, αυτού που μου στερεί για χ χρόνο, αυτούς που φυλάω στην καρδιά μου.
Αποσυντονίζομαι. Χάνω την ισορροπία μου, σε συνάρτηση πάντα με τα συναισθήματα που τρέφω για τους πρωταγωνιστές μου.
Ο Στέφανος με ρωτάει συχνά, όταν ανταλλάσσουμε τα πιο γλυκά “σ’αγαπώ”:
-Μαμά, μέχρι πού με αγαπάς;
Είναι η στιγμή που επειδή έχει ακούσει την πιο γλυκιά λέξη, οι κόρες των ματιών του είναι σαν να γεμίζουν με κάτι, που τις κάνει να φαίνονται διαφορετικές από τις υπόλοιπες απλές στιγμές της μέρας. Είναι σαν να μιλάνε για αγάπη και αλήθεια και ευτυχία και πληρότητα. Έστω κι αν διαρκεί αυτή η μαγική εικόνα, μόνο για λίγα δευτερόλεπτα.
Σαν να περιγράφω ενθουσιασμένη πώς θα βρει μια οδό που ψάχνει, του λέω:
-Χμ… πού είναι το άπειρο;
-Ναι…! (Σαν να φέρνει στο μυαλό του μια μέρα που πήγε εκεί)
-Ε, μέχρι εκεί και προχωράς, προχωράς και φτάνεις ακόμη παραπέρα! (Τα χέρια μου ανοίγουν τόσο πολύ, που σταματούν λίγο πριν ξεχειλώσουν. 😛 😛 )
-Α, ναι, ναι! (με ένα τρόπο που με προκαλεί να τον πλακώσω με φιλιά)
-Ε, τότε μαμά θα συναντηθούμε! Κάπου εκεί θα είμαι κι εγώ. Σίγουρα θα συναντηθούμε! (Με μια βεβαιότητα απίθανη!)
Μια βεβαιότητα που κάνει αυτό που λέγεται καρδιά, να λιώνει με συνοπτικές διαδικασίες κι αυτό που λέγεται μυαλό να νιώθει εκρήξεις που αναζωογονούν τα εγκεφαλικά κύτταρα. Αυτή η τέλεια «λιωμένη» μάζα κι αυτό το εκρηκτικό τοπίο, γεμίζουν χαρά ότι, ο κόσμος αυτός εξακολουθεί να γεννά ρομαντικές ψυχές, έτοιμες να αγαπήσουν και να αγαπηθούν. Αυτές που μπορεί να ανήκουν στις αδερφές ψυχές της ύπαρξής μας.
Χαμογελάω σαν χαζοχαρούμενο ερωτευμένο κοριτσάκι και τον ρωτάω όλο (δήθεν) έκπληξη:
-Πού το ξέρεις, ότι θα συναντηθούμε;
Με ύφος αντρικό, στιβαρό αλλά ταυτόχρονα γλυκό σαν καραμέλα ακούω…
-Οπωσδήποτε, σου λέω!
Εντάξει λοιπόν. Μπορώ να σηκώνομαι κάθε πρωί με την πιο αγαπημένη μου βεβαιότητα, που ποτέ δε θα βαρεθώ.
Αυτές τις ψυχές που η ψυχή μου έχει συναντήσει και αγαπήσει, θα τις συναντώ στα βάθη των αιώνων. 🙂
Όταν είναι εδώ μαζί μου, μπορώ να τις απολαμβάνω, ακόμη κι όταν τους γκρινιάζω. Κι όταν δεν ανήκουν στην καθημερινότητά μου, τις στιγμές που λείπουν τόσο ώστε να δυσφορεί το μέσα μου και αυτό να βγαίνει άτσαλα στο έξω μου, τότε θα σκέφτομαι το «άπειρο», το «ακόμη παραπέρα», το δρόμο που θα μας φέρει πάλι κοντά. Ελπίζοντας πάντα στο πολύ άμεσο μέλλον.
Έναν όρο και προϋπόθεση έχει όλο αυτό. Οι ψυχές να αγαπιούνται αμοιβαία. Να θέλουν κι αυτές να συναντιόμαστε στα βάθη των αιώνων. 😉
Αναρωτιέσαι πώς μπορούμε να ξέρουμε, αν αυτό ισχύει; Νομίζω, ότι με απόλυτη σιγουριά μας το λένε μόνο οι κόρες των ματιών. Όταν τις βλέπεις να αλλάζουν, να γεμίζουν με εκείνο το μαγικό υλικό, τότε σβήνονται τα ερωτηματικά. Ας μην αμφιβάλλουμε παρεάκι. Αφού το είπε το παιδί με τα εκφραστικά μάτια. Οπωσδήποτε! ♥
Στέφανε, σε ευχαριστώ αστέρι μου για αυτό που με (ξανα)έμαθες. Προσπαθώ κι εγώ να ξέρεις. Να σε μάθω, να παρατηρείς, πώς αλλάζουν τα μάτια. Όταν συνειδητά ή ασυνείδητα αφήνουν να ζωγραφιστεί πάνω τους, ό,τι υπογραμμίζει η καρδιά που τα συνοδεύει. 😉 ♥
(Αφιερωμένο σε αυτούς που βλέπουμε ή ακούμε κάθε μέρα, σε αυτούς που είναι εκεί ψηλά σε έναν άλλο «πλανήτη», σε αυτούς που είναι εδώ αλλά -για λίγο ή πολύ- μακριά μας. Σε αυτούς που «χορταίνουμε» και αυτούς που «λαχταράμε».)
♥♥♥
Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει, όσα ίσως κάποτε ξέχασα. Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους. Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής. Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την ακούω τουλάχιστον 20 φορές την ημέρα και τη λέει με πάθος 😉 Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα. Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥
Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic! ♥