Αγαπώ τις υπενθυμίσεις του Facebook. Αλήθεια! Σήμερα, μου θύμισε κάτι που είχα γράψει πριν λίγα χρόνια.

“Όταν ήμουν παιδάκι, στην τραμπάλα καταλάβαινα, ποιος με νοιάζεται και με ποιον μπορούσα να γίνω φίλη.”

Σάστισα για μια στιγμή, αλλά δεν χρειάστηκε παραπάνω από 1-2 δευτερόλεπτα και ήρθε ξανά μπροστά μου η μνήμη για εκείνο το παιχνίδι. Θυμάμαι την παιδική χαρά της γειτονιάς μου, το χαλίκι, την πλατεία και το βιβλιοπωλείο εκεί απέναντι, το ψιλικατζίδικο και την πολυκατοικία στην άλλη γωνία. Δεν είχε πολλές τότε η γειτονιά. Με θυμάμαι να είμαι ψηλά και να κοιτάζω έντονα το παιδάκι στην άλλη άκρη. Θυμάμαι πόσο ακατάπαυστα σκεφτόμουν. Ήμουν πολύ παρατηρητική με τους ανθρώπους από πάντα. Έτσι γεννήθηκα νομίζω. Στο έχω ξαναπεί, ε;

Το θέμα είναι ότι συνειδητοποιώ σήμερα ξανά, ότι αυτή την τραμπάλα την παίζω όλη μου τη ζωή. Αυτό το παιχνίδι με έκανε από πάντα τελικά, να νιώθω ταυτόχρονα την ελευθερία και τον φόβο, μέσα στη σφαίρα του ενθουσιασμού που με διακρίνει.

Μπορεί να φαίνομαι ιδιαίτερα ζεν και ήσυχη όταν βρίσκομαι με κόσμο. Μπορεί έως και σχεδόν βαρετή κάποιες φορές; Μπορεί. Πιθανότατα είναι η ώρα, που βάζω τα νοερά κομμάτια του παζλ στις θέσεις τους. Για τον συνομιλητή μου και την μεταξύ μας σχέση.

Αλλά και όταν μιλάω ασταμάτητα- το κάνω και αυτό- πάλι παρατηρώ. Μερικές φορές έχω καταλάβει ότι λέω ό,τι μπούρδα θυμηθώ, σκεφτώ, ίσα ίσα για να μην σχολιάσω, αντιδράσω σε κάτι που αντιλήφθηκα, για να μην ρωτήσω κάτι που θα ήθελα, αλλά λέω “άστο”…είμαι μυστήριο τρένο. 😛

Ας βάλω το…τρενάκι στην τραμπάλα ξανά, γιατί θα χαθούμε στη μετάφραση. 😀

Είναι εξαιρετικό παιχνίδι η τραμπάλα. Είναι σαν όλων των ειδών τις σχέσεις της ζωής μας.

καρδιές ερωτευμένοι (1)

Είμαστε δύο, ο καθένας στην πλευρά του. Ξεκινάμε πάντα από το δεδομένο των ίσων ευκαιριών, δυνατοτήτων. Ξεκινάμε από το fifty fifty , από την ισορροπία.

Μόλις όμως συσχετιστούμε, κατευθείαν αυτή η ισορροπία αλλάζει. Ένας κάθεται αναγκαστικά χαμηλά στην μια άκρη της τραμπάλας. Πατάει γη, έχει ανεμελιά. Δεν παίζεται αλλιώς το παιχνίδι. Αυτός που ενθουσιάζεται περισσότερο με την ιδέα να παίξει/να συσχετιστεί κάθεται πρώτος. Το πού θα είναι τα πόδια του όταν τελειώσει το παιχνίδι, δεν το ξέρει ακόμη. Ούτε αυτός, ούτε ο άλλος που με το “καλημέρα σας” βρίσκεται στον αέρα.

Και το ενδιάμεσο; Το ενδιάμεσο τα καθορίζει όλα. Πόσο θα απολαύσεις την τραμπάλα ή πόσο θα τη φοβηθείς. Πόσο θα θες να μην τελειώσει ή θα θες να ουρλιάξεις “Σταμάτα! Θέλω να κατέβω.” Ή πόσο θα βαρεθείς τη ζωή σου. Γιατί και αυτό “παίζει”.

Δες, ποιον έχεις στην άλλη άκρη. Πώς αντιδρά στις αντιδράσεις σου. Στους φόβους σου. Στις ανάγκες σου. Στις επιθυμίες σου.

Τι χρώμα έχουν τα μάτια του όταν περνάτε καλά και οι δυο. Τι ικανοποίηση παίρνει, όταν νιώθει την εξουσία πάνω σου. Εσένα σου δίνει εξουσία; Όταν αντικρύσει την αδυναμία σου και το φόβο σου, τι κάνει.Παρατήρησε.  Αν προσέχει, τι αισθάνεσαι και τι θες. Πόσο ευγενικά “παίζει”, έστω κι αν έχει λάθος χειρισμό. Πόσο ανθρώπινα φέρεται. Θυμάται ότι νιώθει έτσι, επειδή είσαι κι εσύ εκεί; Γιατί μόνος του δεν θα έπαιζε τραμπάλα. Ή μέσα στον εγωισμό του, ξέχασε τη δική σου προσφορά; Πόσες φορές αλληλεπίδρασε στα αλήθεια μαζί σου; Σε κοιτάει απευθείας στα μάτια; Σου μιλάει; Τι σου λέει; Δεν σου μιλάει; Γιατί; Από απόλαυση της στιγμής ή από αδιαφορία; Θέλει να είσαι εκεί να παίζετε ή σε χρησιμοποιεί απλά επειδή χρειαζόταν κάποιον, να εξυπηρετήσει τον σκοπό του;

λουκέτα αγάπης

Έτσι δεν είναι και στην τραμπάλα των σχέσεων; Έτσι, ακριβώς κιόλας.

Κι εσύ; Τι; Εσύ είσαι νομίζεις έξω από αυτό το παιχνίδι; Δες στον καθρέφτη το πρόσωπό σου και κάνε τις ίδιες ερωτήσεις.

Και δώσε και απαντήσεις. Πώς αισθάνεσαι και πώς διαχειρίζεσαι κάθε αντίδραση του άλλου.

Έχεις ένα παγωμένο χαμόγελο, όταν βλέπεις ότι δεν περνάς και τόσο καλά; Μήπως λειτουργείς για το παιχνίδι, αλλά όχι υπέρ σου/σας;

Πάνω στην τραμπάλα, μήπως νιώθεις εξαρτημένος; Ανεβοκατεβαίνετε σε ταχύτητα που σου ταιριάζει; Σου κάνει αυτός ο ρυθμός; Κι αν δεν είναι ο ρυθμός που ήξερες μέχρι τώρα ότι προτιμάς, μήπως σου αρέσει περισσότερο ο νέος; Ίσως οι παλιές ισορροπίες σου, να μην χωράνε πια στη ζωή σου. Ενδεχομένως, να χρειάζεσαι μια ανανέωση στην τραμπάλα των σχέσεων. Μήπως θες να τον δοκιμάσεις, γιατί κάτι σου λέει, ότι μαθαίνεις κάτι νέο για σένα; Σου αρέσει το ρίσκο; Μέχρι ποιο σημείο περνάς καλά;

Photo by Jakob Owens on Unsplash

Photo by Jakob Owens on Unsplash

Όταν περνάς πραγματικά καλά, αφήνεις να φανεί; Χωρίς δεύτερη σκέψη. Ή λειτουργείς συγκρατημένα; Γιατί; Τι σε κρατάει;

Δες τώρα. Του καίγεται καρφί του άλλου για το πώς περνάς; Τι κάνει γι’ αυτό; Από μόνος του. Τίποτα ή κάτι;

Τι κάνεις, αν φτάσεις σε σημείο που δεν περνάς καλά όμως; Το φωνάζεις; Ξεροκαταπίνεις και συνεχίζεις; Μήπως τη μια στιγμή λες μέχρι εδώ και την άλλη θες ξανά αυτή τη σχέση; Γιατί; Να το κάνεις. Αλλά να ξέρεις το γιατί. Να σου πω έναν πολύ καλό λόγο, που έχω εγώ σε τέτοιες περιπτώσεις;

Την εξέλιξή μου. Την ανακάλυψη του πιο πρόσφατου εαυτού μου. Σαν τις αναβαθμίσεις των λογισμικών. Για να μάθω ακόμη καλύτερα να σέβομαι και τις ανάγκες του άλλου. Που μπορεί να μην έχουν καμία απολύτως σχέση με τις δικές μου και εκεί για μένα κρύβεται πια μεγάλη γοητεία. Να μπορώ να συσχετιστώ ουσιαστικά, όχι με ίδιους με μένα ανθρώπους, αλλά ανθρώπους που λειτουργούν διαφορετικά. Εκεί βρίσκω τρελό ενδιαφέρον αυτή την εποχή. Να δοκιμάσω το χτίσιμο ουσιαστικής, αυθεντικής, αληθινής επαφής, που δεν μπαίνει σε κουτάκι ταιριαστό, αλλά με προκαλεί να βρω αλλιώτικο ταίριασμα. Θα μου πεις και πώς θα ταιριάξεις με τον άλλο που λειτουργεί αλλιώς. Λέω πως έχει να κάνει με το βαθύτερο εγώ μας. Εγώ κι εσύ μπορεί να διαχειριζόμαστε διαφορετικά κάποιες καταστάσεις, αλλά να έχουμε την ίδια επιθυμία, το ίδιο θέλω μέσα μας. Είναι αξία αυτό το εσωτερικό “θέλω”. Η διαχείριση, ίσως να είναι ανάγκη. Και η ανάγκη είναι προσωρινή. Η αξία όμως, είναι αναλλοίωτη στο χρόνο. Σκέψου το λίγο αυτό. Το δουλεύω κι εγώ. Πες μου την εμπειρία σου, τη γνώμη σου. Με ενδιαφέρει.

Θέλω σχέσεις με ανθρώπους που έχουμε κοινές αξίες. Οι ανάγκες ας είναι διαφορετικές. Σήμερα μπορεί να έχω ανάγκη κάτι που δεν είχα πριν 1 χρόνο και δεν θα έχω σε 2 χρόνια. Η αξία μου όμως, ο κόσμος ανάποδα να γυρίσει, θα στέκεται εκεί ατσαλάκωτη μαζί μου. Δεν θα την παραμερίσω. Γιατί έχω καταλάβει την αξεπέραστη ιδιότητά της.

Photo by Elizabeth Tsung on Unsplash

Photo by Elizabeth Tsung on Unsplash

Ξέρεις μόνο τι με στενοχωρεί; Που πολλοί από εμάς είτε δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τη διαφορά της ανάγκης από την αξία, είτε την ξεχνάμε μέσα στην καθημερινότητα. Και επιλέγουμε ίσως βάσει της πρώτης, αμελώντας ή ακόμη και αγνοώντας τη δεύτερη.

Εκεί είναι που η τραμπάλα μένει άδεια.

Photo by Markus Winkler on Unsplash

Photo by Markus Winkler on Unsplash

Γιατί, το ότι θέλω, να παίξω στην τραμπάλα μαζί σου, ίσως λοιπόν αλλιώτικα από το παρελθόν, δεν σημαίνει ότι θα θυσιαστώ, μέχρι που να μην ξέρω πού βρίσκομαι και πού θα καταλήξω. Δεν θέλω να πέσω και να φάω τα μούτρα μου τόσο άγαρμπα.

Η τραμπάλα είναι σαν το tango. Θέλει δύο. Θέλει να θέλουν και οι δύο. Να συσχετιστούν, ο καθένας από την πλευρά του, ο καθένας ο εαυτός του. Αλλά εξυπηρετώντας την ισορροπία ανάμεσά τους, το μοίρασμα και τη χαρά της διαπίστωσης ότι σε αυτή τη…διαίρεση (του μοιράσματος), το αποτέλεσμα αντιστοιχεί πάντα σε πολλαπλασιασμό (της χαράς και της απόλαυσης).

Μου άρεσε πάντα η τραμπάλα. Ακόμη και τις φορές που φοβόμουν. Δεν με πειράζει πια, το να φοβάμαι. Κάπου με οδηγεί αυτό το συναίσθημα, ίσως σε νέα, καλύτερα μέρη που με αναζωογονούν και με δυναμώνουν. Με πειράζει, να καταλάβω κατεβαίνοντας, ότι δε συσχετιστήκαμε στα αλήθεια. Ότι τη στιγμή του παιχνιδιού ανάμεσά μας, ο απέναντί μου, η παρέα μου στο παιχνίδι, δεν αλληλεπίδρασε. Δεν με γνώρισε και δεν τον γνώρισα. Κι έτσι, δε θα μάθουμε ποτέ, αν θα θέλαμε να ξαναπαίξουμε μαζί. Δεν πήραμε και πολλά ο ένας από τον άλλο. Αλλά πάνω από όλα δεν δώσαμε. Και το παιχνίδι, κάθε παιχνίδι, δεν υφίσταται όταν δεν δώσεις, δηλαδή όταν δεν συσχετιστείς. Για όσο. Λίγο ή πολύ. Τι ήρθες να κάνεις τότε στην τραμπάλα;

Photo by Tobias Tullius on Unsplash

Photo by Tobias Tullius on Unsplash