2017 Love me do*!

9 Ιανουαρίου 2017

ΓΙΟΡΤΕΣΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ ΜΟΥΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ5 Σχόλια

Καλή χρονιά παρεάκι μου!!!

Κάθομαι πόση ώρα εδώ μπροστά στην οθόνη και δεν ξέρω τι να πω για τη χρονιά που έφυγε και αυτή που μόλις ξεκίνησε. Σκέψου διάβαζα την περσινή και την προπέρσινη αντίστοιχη ανάρτηση και πραγματικά σάστισα.

Όλα εκείνα που ανέφερα τότε, ήταν ό,τι είχε επικρατήσει στη ζωή μου τους επόμενους 12 μήνες. 2015. Ναι. Ήρθα πολύ, μα πολύ κοντά στα πιο βαθιά θέλω της καρδιάς. 2016. Ναι. Την έκανα την επανάσταση. Ναι. Είχα δίκιο, όταν έλεγα ότι η δίσεκτη χρονιά είναι ο τρόπος του σύμπαντος, να μας φέρει ένα δώρο. Είμαι περήφανη που μπορώ να αναγνωρίζω ακόμη και τις στιγμές που φλέγεται ο κόσμος μου, τις ευκαιρίες.

Η χρονιά που έφυγε ήταν μια πολύ ζόρικη χρονιά. Εδώ που τα λέμε, από το 2010 τότε που έχασα το παιδί μέχρι και σήμερα η ζωή μου έχει έρθει άνω κάτω, όλα τούμπα. Αυτό σκεφτόμουν τον Δεκέμβρη. Σαν να άνοιξε τότε μια τρύπα που έπεσα μέσα κι εγώ εκεί έφτιαξα κήπους και δρόμους. Αλλά στην τρύπα! Υπήρξαν στο ενδιάμεσο μεγάλα θαύματα, όπως η γέννηση της Δωροθέας, ή αυτό εδώ το blog που για μένα σημαίνει πολλά περισσότερα από αυτά που μπορεί να υποθέσει κανείς. Αλλά, αν θέλω να είμαι αντικειμενική… δεν με έχει αφήσει σε ησυχία το σύμπαν ή πες το όπως θες. Τα τελευταία χρόνια τα πάντα έχουν περάσει από επαναξιολόγηση. Είναι ο πιο ευγενικός και ήπιος τρόπος να θέσω την κατάσταση. Το 2016 ένιωθα ότι με δοκίμαζε συνέχεια. Ό,τι πιστεύω, ό,τι διαλαλώ, ό,τι υποστηρίζω με πάθος, ό,τι προτείνω να κάνω και να κάνεις… όλα ένιωθα ότι δοκιμαζόντουσαν.

Είμαι σίγουρη ότι τα πέρασα τα τεστ, επειδή ξέρω τι άφησα πίσω μου και τι κράτησα. Αλλά και τι εδραίωσα, τι φόβους ξεπέρασα, πώς αντιμετώπισα ανθρώπους και καταστάσεις. Χρειάστηκε να μου επιτρέψω να κάνω λάθη που δεν μου επέτρεπα παλιότερα, δε θέλω να μου ξαναπεί κανείς “πόσο τέλεια είσαι”. Δεν ήμουν, δεν με πλάσαρα έτσι σε κανέναν, δεν είμαι και δε θα είμαι. Κυρίως, γιατί δε θέλω κανέναν κοντά μου που με επιλέγει για την ουτοπική τελειότητά μου.

Την προηγούμενη χρονιά, είχα ζητήσει κι εγώ κάτι από τον Άγιο Βασίλη. Με λίγα λόγια, ήθελα να δω όλη την αλήθεια. Ήθελα ξεκάθαρα να μου έρθουν απαντήσεις σε αυτά που με βασάνιζαν. Ήρθαν. Δεν έχω παράπονο. Μαζί ήρθε κι η απογοήτευση, ήρθαν στιγμές που χανόταν η ελπίδα κι αυτό είναι μεγάλο ζόρι όταν είσαι επίμονος, αισιόδοξος άνθρωπος. Όταν έχεις ανάγκη να πατάς γερά στη γη, αλλά δημιουργείς και αναζητάς τη μαγεία στη ζωή. Αλλά οκ. Είναι ένας τρόπος κι αυτός, η απογοήτευση εννοώ, για να δοκιμάσεις νέα μαγικά.

prwtoxronia2_1

Θα ήθελα να γράφω ανέμελα σήμερα για τα μελομακάρονα και τους κουραμπιέδες, για όσα κάναμε με τα παιδιά και ήταν όμορφα τις μέρες των γιορτών ή για δώρα και στολισμούς και τραπεζώματα. Καλά περάσαμε, έως πάρα πολύ καλά κάποιες μέρες, καλύτερα από ό,τι περιμέναμε. Όμως δε μου βγαίνει να γράψω για αυτά. Όπως δεν μου βγήκε να κάνω όλες εκείνες τις κατασκευές που ήθελα. Να φτιάξω τα δωράκια που είχα στο μυαλό μου ή να στείλω τις κάρτες που είχα προγραμματίσει καιρό τώρα. Ή όλες εκείνες τις φανταστικές εορταστικές αναρτήσεις που είχα στο μυαλό μου. Αλήθεια φανταστικές, γιατί εκεί έμειναν τελικά, στη φαντασία μου! 🙂

Το 2017 το περίμενα χρόνια! Δεν ξέρω αν είναι το ένστικτό μου, αυτό που δε με προδίδει ή κάτι άλλο. Ξέρω μόνο πως αισθάνομαι ότι θα είναι μια ιδιαίτερα σημαντική ας πούμε χρονιά. Λίγες μέρες πριν έρθει, ένιωσα μια απίστευτη ευφορία και κράτησε για κάποιες μέρες αυτό το φανταστικό, ανεπανάληπτο συναίσθημα. Ευτυχώς δηλαδή που και την Πρωτοχρονιά εκεί μαζί μου ήταν 🙂 Αφού να καταλάβεις μια φίλη με ρώταγε τι ήπια να το πιει κι αυτή, άλλη μου έλεγε ότι ήμουν λες και έχω πάρει ναρκωτικά, άλλη ότι κατάπια την “Θετικούπολη”… 😀 Νομίζω τέτοια εσωτερική πληρότητα είχα πάρα πολλά χρόνια να ζήσω. Θα το πάρω για καλό σημάδι 🙂 Όπως και να έχει, την αγαπώ αυτή τη χρονιά. Την αγαπούσα πριν να έρθει. ♥

via https://www.1stdibs.com/art/sculptures/curtis-kulig-love-me-large-neon-sign/id-a_70270/

Ο μόνος στόχος που έχω φέτος, είναι να παίξω περισσότερο με τα παιδιά μου. Νιώθω ότι λίγο το έχασα κάπου στην πορεία. Για όλα τα άλλα, θα δούμε. Θα κάνω και πάλι το καλύτερο που μπορώ και θα φροντίσω να θυμάμαι, ότι αυτό είναι υπεραρκετό.

Αυτό που θα ήθελα να καταφέρω πια, είναι να μην έχω προσδοκίες. Δώσε tips, χάνομαι σου λέω! 🙂

Ξέρω ότι σε έχω συνηθίσει σε αναρτήσεις με ωραία κείμενα, που είναι φουλ στο motivation και την νεραϊδόσκονη και στη διάθεση “Έλα, ζήσε, πίστεψε, εμπνεύσου, χαμογέλα!“. Να ξέρεις…το ίδιο θα σου λέω, γιατί τα ίδια πιστεύω! 🙂 Απλά, σήμερα κρατάω χαμηλούς τόνους.

Να είναι ξεχωριστή η χρονιά για όλους μας, με ευχάριστες εκπλήξεις και μοναδική. Σαν τα ιδιαίτερα, όμορφα φλαμίνγκο!