Αν μπορούσε κανείς να βάλει ένα μηχανηματάκι που να μετράει πόσο αγαπάμε κάποιον ή κάτι, θα έβλεπε πόσο φουλ σε συναίσθημα είμαι αυτή τη στιγμή.♥

Είναι μεγάλη η σημερινή μέρα για μένα, όπως και όλη η βδομάδα. Κάθε χρόνο πια εδώ και κάποια χρόνια. Εκτός ότι αρχές του μήνα έχει γενέθλια το αγόρι μου, το πρώτο μου παιδί, ο Μάιος ήταν πάντα ξεχωριστός για μένα, αφού πάνω σε αυτόν γεννήθηκα.

Σήμερα λοιπόν έχω γενέθλια. Ta daaa! Κλείνω τα 41 και δε μπορώ να τα κρύψω, γιατί πέρσι είχα το θράσος να στα πω όλα για τη νέα δεκαετία της ζωής μου. 😛

Σήμερα έχω και επέτειο γάμου. 13 χρονάκια φοράω βέρα στο δεξί και τώρα τελευταία σκέφτομαι τόοοοοσο πολύ εκείνο το διάστημα των προετοιμασιών και εκείνη τη μέρα. Τον απολογισμό των χρόνων αυτών τον έχω ήδη κάνει. Αλλά τώρα τελευταία, θυμάμαι από εκείνη τη μέρα τρελές λεπτομέρειες και τις ξαναφιλτράρω με άλλα μάτια. Θυμάμαι βλέμματα ανθρώπων, θυμάμαι μικρές, μικροσκοπικές κινήσεις που μου είπαν πολλά… είναι όλα μαζί σε ένα μπλέντερ. Μάλλον μεγαλώνω πολύ παιδιά, γιατί οι γέροι λένε κάνουν τέτοιες αναδρομές. Lol!

Αλλά αυτή η βδομάδα είναι η βδομάδα που πριν 5 χρόνια ξεκίνησα αυτό το blog. Τα 4+1 που λέει και ο τίτλος της ανάρτησης. Δε θέλω να γίνω μελό, αλλά δε μπορώ να μην συγκινηθώ, όταν θυμάμαι πώς ξεκίνησαν όλα. Αυτό το blog είναι η υπενθύμιση κι απόδειξη της ζωής μου ότι μερικές φορές συμβαίνουν στη ζωή μας γεγονότα, που μοιάζουν με το τέλος του κόσμου μας. Κι όμως ακόμη και μέσα από αυτά, μπορεί να γεννηθούν πανέμορφα “λουλούδια”. Αν δεν είχα χάσει τότε το παιδί κι αν στη τότε δουλειά μου δεν είχε υπάρξει η ανατροπή λόγω κρίσης, ίσως ποτέ να μην πατούσα εκείνο το κουμπάκι που έλεγε στο wordpress “create your blog”.

blog birthday_5

Όχι βέβαια ότι καλώς έγιναν όλα αυτά. Σε καμία περίπτωση. Απλά, το ότι αντικειμενικά έχουμε ζήσει κάτι τραγικό, δε σημαίνει ότι πρέπει να παραιτηθούμε από τη ζωή. Αν το παλεύουμε, ακόμη και με τα συντρίμια μπορούμε, να φτιάξουμε κάτι καλό. Για να χάνουμε κάτι, σημαίνει ότι έχουμε δύο δρόμους. Ο ένας είναι να αφεθούμε και ενδεχομένως να τα χάσουμε όλα. Ο άλλος δρόμος είναι να κοιτάξουμε τι μας έμεινε, τι μάθαμε και με αυτό να φτιάξουμε κάτι νέο. Εγώ τότε δεν παραιτήθηκα κι ας ήμουν σα ζόμπι από τη θλίψη και την απελπισία. Οπότε συνειδητά ίσως δεν έκανα πολλά.  Τη δημιουργία του blog ήταν σαν να την έκανε άλλος, όχι εγώ. Μια στιγμιαία κίνηση χωρίς προηγούμενη σκέψη, χωρίς να ξέρω καν για τι πράγμα θα γράφω. Για μένα ήταν καρμικό.

Με θυμάμαι στο γραφείο μου που έκανα μια δουλειά που τη λάτρευα να λέω σε συνεργάτες «Μια μέρα θα ασχοληθώ με τα δημιουργικά μου. Με βλέπω όταν πάρω σύνταξη! Ή αν τρελαθώ και τα παρατήσω όλα, γιατί εγώ είμαι τρελή!». Αλλά επειδή είμαι πολύ αφοσιωμένη και πιστή και προσηλωμένη σε ό,τι κάνω, ξέρω βαθιά μέσα μου ότι πολύ δύσκολα θα ρίσκαρα, ό,τι είχα χτίσει. Υπήρχε όμως η φλόγα, υπήρχε μέσα μου το ένστικτο αν θες, ότι έκανα λάθος που τα είχα αφήσει όλα αυτά στην άκρη. Ε, κάποιο «χεράκι» ήρθε και τα «γκρέμισε» όλα, χωρίς να με ρωτήσει και με τοποθέτησε στο σωστό σημείο τη σωστή στιγμή. Σε αυτό που έπρεπε να βρίσκομαι.

Έπρεπε. Γιατί ξέρω πια ότι εδώ ανήκω. Στον κόσμο του blogging. Ό,τι περιλαμβάνει η ζωή μιας blogger με τη δική μου θεματολογία, είναι το είναι μου. Είναι η Σοφία εκεί που έπρεπε πάντα να είναι. Είναι η ψυχή μου.

Μπορεί μέχρι σήμερα, να μην έχω καταφέρει να κάνω όλα αυτά που θα ήθελα στο blog ή να μην έχω υλοποιήσει όλα τα σχέδια που έκανα, όμως εδώ δεν είναι αγώνας ταχύτητας. Είναι ο αγαπημένος μου μαραθώνιος, που μάλιστα δε θέλω να τελειώσει ποτέ. Δεν με κουράζει, με γεμίζει!

Χρειάστηκε να βάλω προτεραιότητα την οικογένεια, χρειάστηκαν χρήματα για να πραγματοποιήσω σχετικά όνειρα που δεν τα είχα, ούτε έχω. Αλλά είναι οκ όλο αυτό. Πάντα τον βρίσκω τελικά τον τρόπο μου, ακόμη κι αν μου πάρει καιρό.

Μου έχει δώσει τεράστιες χαρές το blogging, τολμώ να πω μια καινούργια ζωή!

tourta gene8liwn blog shareyourlikes

Από πού να ξεκινήσω. Από τους ανθρώπους φυσικά! Μπήκαν τόσοι πολλοί άνθρωποι στη ζωή μου, που ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα, δεν θα το πίστευα. Αρχικά διαδικτυακά και στη συνέχεια κάποιοι από αυτούς και φυσικά! Απέκτησα νέες φίλες, έναν νέο κύκλο γνωριμιών. Ακόμη και αναγνώστες του blog που έχουμε ανταλλάξει τόσα μηνύματα ή σχόλια που πλέον ξέρω πάνω κάτω τη ζωή τους. Είναι τόσο απίθανο αυτό!

Το ακόμη πιο απίθανο είναι ότι με όλους αυτούς τους ανθρώπους υπάρχουν κοινά ενδιαφέροντα. Ξέρεις ότι θες να μιλήσεις για εκείνη την κατασκευή που προσπάθησες και σου απέτυχε και σε καταλαβαίνουν ρε παιδί μου. 😀 Ποιος άλλος έχει κέφι, να κάθεται να ακούει για την χ ιδέα στο pinterest, για το πρόβλημα που είχε το διαχειριστικό της πλατφόρμας σου ή τις ώρες που “έφαγες” μέχρι να τελειώσεις την τελευταία ανάρτηση; Μόνο μια blogger σε νιώθει! Μόνοοοο! Χαχα

Και θα μου πεις «Μα, καλά… τόσο ροζ συννεφάκι είναι η blogόσφαιρα;». Όχι, θα απαντήσω. Πήρα και στενοχώριες κι απογοητεύσεις. Ένιωσα αδικημένη, ακόμη και με πείραξαν χωρίς να πειράξω. Αλλά. Αλλά είναι η εξαίρεση σε έναν υπέροχο κόσμο, που είναι υπέροχος όχι επειδή είναι τέλειος, αλλά επειδή εμένα αυτός μου ταιριάζει. Κι ότι δεν μου ταιριάζει, προσπαθώ να το κρατάω σε απόσταση ή να το κάνω κάπως φίλο μου ή να του δώσω άλλη μια ευκαιρία. Εξαρτάται από την ατέλεια και την ιεραρχία που έχω στη ζωή για κάποιες αξίες. 🙂

Το blogging έχει ένα τεράστιο πλεονέκτημα, που δε φαίνεται να το έχουν συνειδητοποιήσει απαραίτητα όλοι (όσοι εμπλέκονται ενεργά) στο βαθμό που ισχύει. Βρίσκεται στο διαδίκτυο κι είναι ατελείωτο όπως το σύμπαν, ας πούμε. 🙂 Δε χρειάζεται να «σφαχτούμε» για τη θέση μας. Χωράμε όλοι κι ο καθένας έχει το ρόλο του σε αυτό. Όσοι ανήκουμε στην blogόσφαιρα, έχουμε ένα δώρο και καλό είναι να είμαστε ευγνώμονες για αυτό. Το δώρο είναι ότι είναι περιττός ο ανταγωνισμός. Έχεις δει τα αστέρια ή τους πλανήτες να στριμώχνονται για μια θέση; 🙂 Ας το δούμε λίγο έτσι.

Οι αναγνώστες/ριες είστε μεγάλο κομμάτι της ευγνωμοσύνης και της χαράς που παίρνω. Ευχαριστώ παρεάκι! Παρεάκι ξεκινήσαμε, -το πρώτο της blogόσφαιρας. ;)- παρεάκι θα είμαστε. Γιατί δεν έχει να κάνει με το πόσοι πολλοί γινόμαστε, αλλά με το πόσο παρεϊστικη είναι η διάθεσή μας! ♥

Μέσα στα πολλά μηνύματα και σχόλια, έχουν υπάρξει και κάποια δωράκια. Μικρές φαινομενικά, οπωσδήποτε τρυφερές κινήσεις που με έχουν κάνει… «λιώμα» από συγκίνηση. Έχω όμως ξεχωρίσει τρία και ελπίζω να μην αδικεί τώρα η μνήμη μου κάποιο. Αυτά τα έχω… περιουσία!

Το πρώτο μου το είχε δωρίσει η Αθηνά. ♥ Η Αθηνά που λες, ήρθε από πολλά χιλιόμετρα μακριά στις Ψηφιακές Γειτονιές, την πρώτη χρονιά που ήμουν κι εγώ μαζί με άλλες/ους bloggers ομιλήτρια. Έκανε ολόκληρο ταξίδι και μαζί της είχε φέρει ένα δώρο που έφτιαξε εκείνη. Πριν δω το δώρο της- που με άφησε με το στόμα ανοιχτό και την καρδιά αλοιφή- με ξάφνιασε το βλέμμα της. Εκείνη τη στιγμή, συνειδητοποίησα πόσο πολύ μπορούν να αισθανθούν κοντά δυο ψυχές, δυο άνθρωποι που δεν έχουν ξανασυναντηθεί στη ζωή τους. Μέσω της δύναμης του γράφοντα και του αναγνώστη. Την Αθηνά λοιπόν δεν πρόκειται ποτέ να την ξεχάσω. Γιατί μαζί με το καταπληκτικό καδράκι, μου έκανε κι ένα δώρο ψυχής. Το οποίο καδράκι δεν ήταν τυχαία φτιαγμένο. Το δέντρο, το μωρό γοργονάκι, οι φιγούρες μας, όλα τα στοιχεία, ήταν προσεκτικά μελετημένα από εκείνη. Αξία ανεκτίμητη και φυσικά είναι ένα από τα αγαπημένα μου αντικείμενα στο σπίτι και βρίσκεται σε ένα σημείο που καθημερινά μου θυμίζει πολλά. Σε ευχαριστώ ξανά Αθηνά μου! Άπειρη αγάπη σου στέλνω! ♥

syl dwro Athinas

Το δεύτερο δώρο που ξεχωρίζω είναι πολύ πρόσφατο κι είναι μια κάρτα. Ναι, μια χειροποίητη κάρτα. Από την Αφροδίτη. ♥ Την Αφροδίτη που δεν έχω δει από κοντά ποτέ, είναι πολύ πολύ μακριά, αλλά την έχω τόσο πολύ μέσα στην καρδιά μου. Έλαβα που λες την κάρτα της και έχασα τη μιλιά μου. Όπως και κάθε φορά που θα ανταλλάξουμε κάποιο μήνυμα. Έχει τέτοιο μεγαλείο, που τα χάνω. Μου λέει τόσο σπουδαία πράγματα, τόσο ξεχωριστά…απερίγραπτο και τώρα όλο αυτό. Δε βρίσκω τρόπο να το καταγράψω κάπως. Νιώθω μικρή. Με έκανε να κλαίω από χαρά και συγκίνηση και μόλις μπήκε ο Δημήτρης σπίτι όταν την παρέλαβα του την έδειξα φουσκωμένη από συναίσθημα. Αφροδιτούλα μου, είσαι τόσο ξεχωριστή και απαραίτητη ύπαρξη σε αυτό τον κόσμο! ♥

syl 9522

Το τρίτο -και να πω η σειρά είναι τυχαία :)- είναι blogοδώρο από blogοπαιχνίδι. 🙂 Σε μια από τις πρώτες μας συναντήσεις με τις «Β15», παίξαμε ένα παιχνίδι. ♥ Από όλες προς όλες. Νομίζω το έχω αναφέρει ξανά. Κάτι λευκά χαρτάκια με κάποιες λέξεις από την καθεμιά…Κορίτσια, είμαι σίγουρη θυμάστε! 😉 Always in my heart! Θησαυρός! 

Να εξομολογηθώ ότι όπως εσείς οι αναγνώστες έχετε ίσως αγαπημένες bloggers, έτσι κι εμείς καμιά φορά έχουμε αναγνώστες που είναι κάπως παραπάνω στην καρδιά μας. Γιατί κι εσείς μπορεί να έχετε μοιραστεί μαζί μας το οτιδήποτε και μπορεί με τον καιρό ή καμιά φορά χωρίς να περάσει καιρός να σας νιώθουμε πολύ κοντά μας. 🙂 Μωρέ, σας αγαπώ! (Από την Αλιφέρη δε γλίτωσε ποτέ κανείς! :D)

Πέρα από το κομμάτι των ανθρώπινων σχέσεων και της επικοινωνίας, άλλαξε η καθημερινότητά μου. Το να είσαι blogger, είναι σαν να κάνεις 1000 πράγματα μαζί. Σαν να προκαλείς συνέχεια τον εαυτό σου να πάει παραπέρα. Να μάθει περισσότερα, να συνδυάσει δραστηριότητες και ασχολίες, για να βγάλει ένα αποτέλεσμα που στους πολλούς ίσως, δε φαίνεται πόσο έχει προσπαθήσει.

Όχι, θα αντισταθώ και δε θα στο εξηγήσω τώρα. Γιατί άλλα ξεκίνησα να σκέφτομαι ότι θα γράψω σήμερα και αλλιώς μου βγήκε. Ο γνωστός αυθορμητισμός μου. 🙂 Αλλά θα επανέλθω.

Γιατί είμαι γυναίκα, μάνα και blogger κι αυτό είναι πολύ πιο full time από όσο μπορεί κανείς να φανταστεί.

Το blogοπαιδάκι μου κλείνει είπαμε τα 5. Σαν να πηγαίνει νηπιαγωγείο δηλαδή. Έχει καταφέρει πάρα πολλά, αλλά τώρα ξεκινούν τα καλύτερα. Κι εγώ σαν περήφανη blogομαμά, θέλω να του δώσω ακόμη περισσότερα. Θέλω να το βοηθήσω να ανοίξει ακόμη περισσότερο τα φτερά του. Θέλω να μεγαλώνει χαρούμενο και να δυναμώνει. Θέλω να το δω να αξιοποιεί τα ταλέντα του και τις κλίσεις του. Να έχει το μέλλον που του αξίζει και που θα το γεμίσει όμορφες στιγμές.

Δε θέλω απλά, δουλεύω γι’αυτό. Αν σου άρεσε μέχρι σήμερα το ShareYourLikes, κάτι μου λέει ότι περνώντας ο καιρός θα σου αρέσει περισσότερο. Είμαι σε μια δημιουργική περίοδο, που δειλά δειλά οι ιδέες αρχίζουν να γίνονται πράξεις. Έχω πίστη ότι όλα θα πάρουν το δρόμο τους. 😉

Γι’αυτό θέλω να ξέρεις, ότι θα τα γιορτάσουμε πιο πολύ από το σημερινό τα 5α γενέθλια του blog. Την κατάλληλη στιγμή όμως. 🙂

happy 41_5 birthday

Προς το παρόν, κερνάω σπιτική τούρτα. Βρίσκω παντού καρδιές και τελικά ίσως αυτές να με βρίσκουν. 🙂 Η ζωή είναι γεμάτη από ευκαιρίες. Ευκαιρίες να πάρεις το οτιδήποτε και να το κάνεις κάτι που θα σου αρέσει, που θα σου ταιριάζει. Η ζωή είναι ωραία κι ας είναι ζόρικη. Είναι δώρο, σαν αυτά που λαμβάνεις σε μια γιορτή. Είναι η φιλοσοφία του blog αλλά είναι ένα με τη φιλοσοφία τη δική μου. Μπορεί τελικά να μην είναι τυχαίο που εγώ και το blog έχουμε την ίδια βδομάδα γενέθλια. 🙂 Το σύμπαν μιλάει και εμείς είναι καλό να αποκωδικοποιούμε τα μηνύματά του.

Ακόμη και την τούρτα την έφτιαχνα και στα καλά καθούμενα μου άνοιξε η ζαχαρόπαστα. Δε γινόταν όσο τέλεια την είχα φανταστεί. Αλλά έτσι είμαι κι εγώ. Δεν είμαι τέλεια, όπως κανείς, αλλά είμαι αληθινή σαν το σπιτικό γλυκό μου. Στη “ρωγμή” της που τη βρήκα για δικούς μου λόγους συμβολική, έβαλα κονφετί. Τελικά, στη φωτό δε φαίνεται, αλλά ήθελα κι αυτό να το μοιραστώ μαζί σου. 😉

tourta shareyourlikes

Να είστε όλοι καλά και ευχαριστώ άπειρα που υπάρχετε στη ζωή μου. Εσείς που ανήκετε σε εκείνους που γνωριζόμαστε προσωπικά, εσείς που ανήκετε σε εκείνους που γνωριζόμαστε διαδικτυακά κι εσείς που παίρνετε ιδέες και αφιερώνετε λίγο από το χρόνο σας εδώ χωρίς να σας ξέρω. ♥

Happy Birthday παρεάκι! 🙂

Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο;  Sharing is magic!♥