#11

Είναι ήδη απόγευμα, αλλά το διάβασμα δεν έχει τελειώσει. Ο μαθητής θέλει διαλείμματα κι εγώ πάω με τα νερά του, αλλά με όρια. Ανταποκρίνεται κι αυτός και όλα μια χαρά. Τι ωραία!

#κούνια_που_με_κούναγε

Ο πολλαπλασιασμός του 4. Αυτός ο ξένος. Εκεί είμαστε. Εγώ τουλάχιστον. Ο Στέφανος μια αφηρημάδα την έχει, το βλέπω ξεκάθαρα κι αφού ερωτευμένος δεν είναι για να δώσω άφεση, απλά κάνω υπομονή. Τι το θέλω η άμοιρη η μάνα (εδώ βάζω μια δόση δράματος, να γελάσουμε ρε παιδιά!) και ξεστομίζω δίχως φόβο«Πάρε αγάπη μου το πράσινο τετράδιο, κάτσε διάβασε τον πολλαπλασιασμό μόνος σου κι έλα όταν νιώσεις έτοιμος, να τα ξαναπούμε.». Κι έτσι άρχισε ο καβγάς!

Επανάσταση κανονική. Το γλυκό μου το αντράκι από ζάχαρη φτιαγμένο, έχει μεταμορφωθεί σε transformer angry robot που τρώει κακές μανούλες. Α! Εγώ είμαι η κακιά τώρα. Μετά τις αλλεπάλληλες προτάσεις γάμου, να ζω αυτό. Γιατί γλυκέ μου Θεούλη; Τι έφταιξα, πού, πες μου εσύ και οι 12 θεοί του Ολύμπου, τι είπα η γυναίκα;;;;;

Παρένθεση: Μια τραγωδία για γέλια το σηκώνει η πένα μου να τη γράψω έτσι; 😛 😀

Πού είχα μείνει; Α, ναι… εκεί που μου την έπεσε αγρίως ο υιός. Ε, καλά. Μετά από λίγο του την έπεσα κι εγώ και εγκαταστήσαμε έναν Εξαρχιώτικο αέρα στο Πειραιώτικο σπιτικό μας. Μούρλια το σκηνικό. Αυτό θα σκέφτηκε κι εκείνος και του ήρθαν μνήμες! Δεν εξηγείται αλλιώς. Διάβασε και θα καταλάβεις.

Κάποια στιγμή αποχωρεί από την εμπόλεμη ζώνη, για να επιστρέψει μετά από 9″, ήρεμος αυτή τη φορά. Σα να μην έχουμε πλακωθεί μέχρι πριν 10″, με ρωτάει πού βρίσκεται το κρουασάν σοκολάτας.

Ατάραχος. Ζεν. Αθώο σπουργιτάκι. Ίδιος η ήσυχη χελωνίτσα που είχα συναντήσει ένα καλοκαιρινό μεσημέρι κάτω από μια παχιά σκιά. Τότε που φορούσα μόνο το μαγιό μου κι έκανα ησυχία μην την ενοχλήσω, ενώ ετοιμαζόμουν να ξαπλώσω σε μια ριγέ αιώρα.

 

Εντυπωσιασμένη από την κωλοτούμπα (του Στέφανου, όχι της χελωνίτσας), υποκρίνομαι κι εγώ την ατάραχη μάνα, που δεν του είπε πριν μισό λεπτό «με έχεις κάνει έξαλλη!!!!!» με τα μάτια γουρλωμένα.

Με ύφος λοιπόν μαμάς που ποτέ δεν έχει ξεσπάσματα και που της αρέσει η τάξη, η ησυχία, η λογική, η απόλυτη σοβαρότητα, τα γαλλικά, το πιάνο και οι επιστημονικές εξηγήσεις ακόμη κι αν μιλάμε για μάσκαρα που κάνει κομπάκια πάνω στη βλεφαρίδα, απαντώ με ερώτηση:

«Πώς σχετίζεται ο πολλαπλασιασμός με το κρουασάν;» σοβαρότης βεβαίως βεβαίως στο πρόσωπό μου.

Ο Στέφανος, αμέσως κάνει τα μάτια μια γρήγορη βόλτα δεξιά- αριστερά και με συγκρατημένο ενθουσιασμό με ενημερώνει. Επιστημονικά οπωσδήποτε. «Μπορεί, αν φας κρουασάν, μετά να βοηθήσει να θυμηθείς τον πολλαπλασιασμό.». Παμπόνηρα οπωσδήποτε. «Κατάλαβες;», όχι μήπως είσαι και χαζούλα μαμάάάά; Έχεις γιο επιστήμονα από κούνια μαμά. Χαμπάρι δεν έχεις πάρει;Κουτή, αθώα μαμά!

Κατατροπωμένη οπωσδήποτε. Λέμε τώρα. «Η αλεπού και το αλεπουδάκι, έχουν πρεμιέρα απόψε» σκέφτομαι.

«Ενδιαφέρουσα άποψη.». #πού’σαι_κυρ_Χώκινγκ_να_συγκινηθείς

Σοβαρή και σκεπτόμενη οπωσδήποτε. «Το έχω βάλει στο ντουλάπι. Μόλις το φας, έλα να δούμε τι επίδραση έχει στις αριθμητικές πράξεις.».

Το πείραμα πέτυχε. Να το ξέρεις…το κρουασάν σοκολάτας κατά τη μεταφορά του από τη στοματική περιοχή στο στομάχι, μοιράζει στον εγκέφαλο ορθές αριθμητικές πράξεις. Τουλάχιστον στην περίπτωση του πολλαπλασιασμού. Επιστημονικά αποδεδειγμένο. Δηλαδή τι να σου πω…Να! Φάε ένα κρουασάν κι αν δεν μπορέσεις να απαντήσεις πιο γρήγορα κι από την ταχύτητα του φωτός πόσο κάνει 7χ4, να μη με λένε Σοφία!

Κι έτσι τέλειωσε ο καβγάς.

Ηθικό δίδαγμα.

Νο1.Οι κωλοτούμπες των άλλων μπορεί να φέρουν το επιθυμητό για εμάς αποτέλεσμα.

Νο2. Το κρουασάν σοκολάτας είναι ο τρόπος που δε θέλει κόπο.

Νο3. Η αλεπού γεννάει μόνο αλεπουδάκια κι αυτό την κρατάει σε φόρμα.

Πόση σοφία πια θα αποκομίσω από αυτά τα παιδιά μου;! 😛 😀

 

♥♥♥

Το “Όλα Όσα (Ξανά)Έμαθα Από Τα Παιδιά Μου” είναι εκείνο το μαγικό μέρος της ύπαρξής μου που καταφέρνει να ανανεώνει κάθε κύτταρο του οργανισμού μου, κάθε σπίθα σκέψης, κάθε γέννηση συναισθήματος που μου θυμίζει, όσα ίσως κάποτε ξέχασα. Συμβαίνει μέσα από τα παιδιά μου. Από το βλέμμα τους, τις λέξεις τους, μια κίνησή τους, ένα κατόρθωμά τους. Γιατί να υπάρχει αυτό το μέρος; Γιατί κάποτε ήμουν μικρή και τώρα λέγομαι μεγάλη. Κάποτε αυτά τα δύο μέρη, είναι must να συναντιούνται. Αν επιτρέψεις να σμίξουν αυτές οι δυο εποχές, τότε οδηγείσαι στο νόημα της ζωής. Όταν γίνεσαι γονιός, χρειάζεται να ακούς τα παιδιά. Όπως λέει ο Στεφανάκος, ο πιο σοφός άνθρωπος που έχω συναντήσει, “Ζήσε στο παρελθόν, κέρδισε το μέλλον”. Ατάκα από τους Dinofroz, την ακούω τουλάχιστον 20 φορές την ημέρα και τη λέει με πάθος 😉 Πρόσεξα ότι κάτι ξέρει ο…ποιητής, τον άκουσα κι έτσι γεννήθηκε αυτή η ενότητα. Για να μην ξαναξεχάσω, αλλά και να θυμίσω στα παιδιά μου όταν μεγαλώσουν, πόσα ήξεραν ♥

Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic!