Καλημέρα παρεάκι μου 🙂

Ξέρεις, το υποκοριστικό είναι για να σου δείξω πόσο τρυφερά νιώθω για και με σένα.

Έτσι κάνω με όσους αγαπώ.

Δημητράκη μου, Στεφανάκο μου, μανούλα μου…το ξέρουν όσοι με ζουν 🙂

Έτσι και με σένα νιώθω πολύ οικεία.

Γιατί ξεκίνησε εδώ μέσα κάτι που είμαι εγώ και εξελίχθηκε σε εμείς, απλά και ωραία.

Χωρίς προσπάθεια, χωρίς στρατηγική και τακτική κι ας ήξερα όλους τους τρόπους να το κάνω.

Με ξαφνιάζεις παρεάκι, πολύ.

Όταν παίρνω μηνύματά σου προσωπικά, e-mails, σχόλια εδώ μέσα.

Να με ρωτάς πώς να φτιάξεις κάτι

να με βάζεις συμμέτοχο με ένα τρόπο στη βάφτιση του παιδιού σου που ετοιμάζεις

να με ευχαριστείς που σε εμπνέω! Εγώ;!

να με θαυμάζεις (!) που είμαι “πάντα η χαρά της ζωής”

Να με ρωτάς για το εισιτήριο των Ψηφιακών Γειτονιών, λες κι είμαι η διοργανώτρια αρχή 🙂

Να μου μεταφέρεις τη χαρά σου ότι τελικά τα κατάφερες και θα είσαι εκεί.

Να μου εύχεσαι για τα παιδιά μου σαν να είσαι δικός μας άνθρωπος

και αναρωτιέμαι…

Πότε έκανα τόσους φίλους; Πώς με έχουν στο μυαλό τους;

Τι περιμένουν από μένα; Να γελάσουν, να συγκινηθούν, να τους δώσω μόνο μια όμορφη ιδέα για το σπίτι;

Θα ανταποκριθώ στις 20 Απριλίου στις προσδοκίες τους ή θα φανώ λίγη;

Το φοβάμαι καμιά φορά, γιατί δεν κυκλοφορώ με φωτοστέφανο, έχει εξαντληθεί αυτή η έκδοση στον πλανήτη Γη 🙂

Δεν χαμογελώ 24 ώρες το 24ωρο

ούτε μιλώ…ποιητικά με τους δικούς μου.

Μιλάω όπως όλοι, κινούμαι όπως όλοι, θυμώνω πιο πολύ από κάποιους άλλους και απλά αγαπώ δυνατά.

Τη ζωή και τους ανθρώπους.

Δεν γεννήθηκα σίγουρη ότι η ζωή είναι ωραία.

Αντιθέτως, ξεχνούσα πιο συχνά από όσο θα έπρεπε την ομορφιά της.

Αλλά μέσα από ταξίδια του μυαλού που ξεκινούσαν και τελείωναν στην καρδιά, κατάφερα μια μέρα να ανοίξω διάπλατα τα μάτια μου.

Κι όταν σιγούρεψα ότι δεν κλείνουν ποτέ επί της ουσίας εκείνα τα βλέφαρα, απλά πού και πού πεταρίζουν για να έχουν νόημα, τότε δοκιμάστηκα άλλη μια φορά.

Δεν στα λέω με μελό διάθεση όλα αυτά. Αντιθέτως!

Το πέρασα το τεστ και μάλιστα η ταπεινή μου γνώμη λέει με μεγαλύτερη επιτυχία τη δεύτερη φορά.

Για να βγω ακόμη καλύτερη, δυνατότερη, σιγουρότερη για τις επιλογές μου και τα αποθέματά μου.

Δεν ξέρω το αύριο τι θα μου φέρει, δεν ξέρω αν είμαι στ’ αλήθεια καλή μαμά, σύζυγος και φίλη.

Ξέρω μόνο ότι είμαι ένας καλός άνθρωπος με παραξενιές και ελαττώματα. Που αξιολόγησε κάποια μέρα με τίμημα φυσικά τα έως τότε βιώματά του, επαναπροσδιορίστηκε αφού πρώτα “πέθανε” και το είναι μου από τότε στέκεται εκεί που τελικά πάντα ανήκε.

Στην πίστη ότι ο ήλιος είναι το Α. Έμαθα ότι όλα τα άλλα έρχονται!

Παρεάκι μου, σε ευχαριστώ

thank you note

Γιατί εγώ γέμισα σε αυτό το blog τις γραμμές, αλλά εσύ τις γέμισες με χρώμα.

Παρέα πήραμε το τίποτα και το κάναμε κάτι.

Με εμπνέεις και σε εμπνέω.

Η σχέση αυτή είναι ζωντανή 😉

Το Σάββατο είναι πολύ κοντά και μπορεί, πού και πού να ξεροκαταπίνω από το τρακ. 🙂 Aλλά κυρίως χαμογελώ και ανυπομονώ! Ραντεβού στην Αθήνα, σε μια Οδό Ονείρων 😉

Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic!