Παρεάκι μου, καλή βδομάδα♥

Από χθες θέλω να σου γράψω αυτή την ανάρτηση, το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα. Γιατί έχω πει ότι εδώ μέσα μιλάμε για τα ευχάριστα.

Όμως, κατέληξα ότι η αιτία και αφορμή μπορεί να φέρει δάκρυα στα μάτια, αλλά το μήνυμα είναι το πλέον αισιόδοξο, αληθινό, ανίκητο. Αυτό με έκανε να νιώσω σίγουρη. Ήθελα να γράψω για τον Αποστόλη τελικά

Τον @moloch82 για αυτούς που βρίσκονται στο twitter

Τον 30χρονο που ζούσε με τον καρκίνο και το μοιραζόταν μαζί μας. Από το twitter και από το blog του

Τον άνθρωπο που τώρα τελευταία είχαμε “χάσει” από το timeline, αλλά στην πραγματικότητα χθες τον χάσαμε. “Έφυγε” ο Απόστολος  για εκείνο τον υπέροχο, άγνωστο σε μας πλανήτη κι ας ήθελε να ζήσει κι άλλο

via weheartit.com/entry/30612888#

Μόλις έμαθα χθες το βράδυ την είδηση του θανάτου του, ανατρίχιασα ολόκληρη. Εκλαψα. Δεν τον γνώριζα προσωπικά. Τον γνώριζα μέσα από τα tweets του που μιλούσαν για τη ζωή, το θάνατο, τους πόνους, τις εξετάσεις, το δικό του θαυμαστό μικρόκοσμο.

Έναν μικρόκοσμο που άπειρες φορές ένιωθα ότι δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω, τι να του πω, πώς να τον βοηθήσω να νιώσει καλύτερα. Θαυμαστό γιατί φαινόταν ότι ήξερε να παλεύει όμορφα

Δε χρειαζόταν πολύ για να καταλάβεις ότι είχες να κάνεις με ένα καλό παιδί

Ό,τι κι αν έγραφε είχε μια ευγένεια ο λόγος του

Δε θα κάνω το ψυχογράφημα του Αποστόλη, δε χρειάζονται όλα αυτά τώρα, αλλά για ένα πράγμα είμαι σίγουρη. Είχε διάθεση για ζωή, ήθελε να ζήσει κι άλλο. Φαινόταν πάντα η λαχτάρα του να τελειώσει όλη αυτή η περιπέτεια και να ζήσει ξανά όπως παλιά

Πρόσφατα είχα διαβάσει ένα tweet του που έλεγε

Θελω μια παλια ζωη… ας ειναι φθαρμενη…

και συγκλονίστηκα

Έτσι είναι. Τη ζωή πρέπει να την εκτιμάμε και να τη θέλουμε με τα πάνω της και τα κάτω της. Αρκεί να την έχουμε.  Όλοι όσοι την εκτιμάμε αληθινά, είναι βέβαιο ότι κάτι ζήσαμε και αναγνωρίσαμε την αξία της. Η οποία είναι αδιαπραγμάτευτη.-

Το τελευταίο διάστημα δεν έγραφε το ίδιο συχνά, ούτε το ίδιο αισιόδοξα

Καταλάβαινα ότι είχαν δυσκολέψει τα πράγματα. Ήλπιζα μόνο να ήταν προσωρινό εμπόδιο στον αγώνα του και όχι ο τελευταίος γύρος

via pinterest.com/pin/1477812347860770

Χθες όμως ξεκίνησε το ταξίδι του για αλλού. Στο twitter μαζί με την είδηση του θανάτου του, αναρτήθηκε και ένα hashtag που απ’ ό,τι φαίνεται εκείνος ήθελε να γίνει trending topic

#TolislovedMaria

Σαν τα μηνυματάκια που γράφαμε πάνω στα μαθητικά θρανία

Εκείνα έσβηναν με μια γόμα, αυτό όμως το μήνυμα αγάπης θα μείνει για πολ,ύ πολύ καιρό στις καρδιές μας και τη μνήμη μας

Ένας άνθρωπος που πέθαινε, τι ήθελε; Να αφήσει το αποτύπωμα της αγάπης του σε κείνο τον κόσμο με τους 140 χαρακτήρες

Και τα είπε όλα σε 15

Με μια απλή προτασούλα έκανε τον κόσμο όλο να διαδίδει το μήνυμά του

Γιατί το #TolislovedMaria έγινε φυσικά trending topic

Πολύ γρήγορα, συγκινητικά και απλά, ο κόσμος ενώθηκε μαζί του μέσα από την αγάπη του για τη Μαρία, που όπως ο ίδιος είχε γράψει “ήταν εκεί να σηκώνει τα ασήκωτα”

Ο Απόστολος μας απέδειξε, ότι η αληθινή αγάπη δεν πεθαίνει ποτέ, δε σβήνει ακόμη κι όταν η καρδιά σταματήσει το ρυθμό της

O Απόστολος απέδειξε ότι ο θάνατος στερεί, “κλέβει” το σώμα, την ύλη, αλλά όχι την αγάπη!

Ο Απόστολος απέδειξε ότι όλοι μας ξέρουμε πολύ καλά ότι τα σπουδαιότερα δώρα αυτής της ζωής εδώ, είναι η υγεία και η αγάπη

Πες μου όμως, πόσες φορές ξέχασες να νιώσεις ευγνωμοσύνη που ξημέρωσε και αντίκρυσες και πάλι τον ήλιο;

Πες μου πόσες φορές ξέχασες ότι παρ’ όλο που τα προβλήματά σου είναι αληθινά, υπάρχουν στο δέντρο της ιεραρχίας της ζωής κάτω από τη λέξη ζωή, υγεία κλπ κλπ ΚΑΤΩ. Μην το ξεχνάς ποτέ αυτό!

Πες μου πόσες φορές “ξέχασες” να πεις “σ’αγαπώ” για χίλιους δυο λόγους

Επειδή “σιγά, το ξέρει”, επειδή θύμωσες, επειδή δε σε αγαπάει όπως αγαπάς, επειδή δε θα σου δώσει σημασία, επειδή δεν ξέρεις αν σε αγαπά, επειδή κρατάς μούτρα, επειδή αυτά τα ζουζουνίσματα δεν είναι cool και τέλος πάντων “δε σου ταιριάζουν”, επειδή, επειδή, επειδή…

Άνοιξε τα μάτια σου και δες γύρω σου

Αν έχεις όλα τα άλλα και στερηθείς την αγάπη, πες μου θα κρατάς από το χέρι την ευτυχία; Μάλλον όχι

Αν έχεις όλα τα άλλα και κάποιος σου πει ότι οι μέρες σου στη γη στέρεψαν, πες μου δε θα ζητήσεις κι άλλο; Κάτι που δεν πρόλαβες να πεις, να κάνεις, να νιώσεις

Το “Τα πάντα εν σοφία εποίησεν” μπορεί να αμφισβητείται από πολλούς, αλλά εγώ ξέρεις τι λέω; Θα έπρεπε να ξέρουμε όλο το έργο Του για να κρίνουμε. Εδώ που είμαστε νομίζουμε τουλάχιστον ότι ξέρουμε τη μια πλευρά. Ίσως όταν φτάσουμε κι εμείς σε εκείνο τον άγνωστο για την ώρα πλανήτη να μάθουμε περισσότερα

Μέχρι τότε ας ακούσουμε και ας δούμε με την ψυχή μας, ποια είναι τα σπουδαία στη ζωή. Η οποία ψυχή παρεπιπτόντως, δεν κάνει ποτέ λάθος

Για να μην πω για το ότι αυτή ποτέ δεν πεθαίνει. Από το σώμα βγαίνει και ξεκινά τα δικά της

Σήμερα για αρχή, ας πούμε και ας δείξουμε την αγάπη μας σε αυτούς που νοιαζόμαστε

Το χρωστάμε στο δώρο της ζωής που μας έχει δοθεί χωρίς όρους, το χρωστάμε στη ψυχή μας. Ακόμη και στον Απόστολο. Που κάνει ολόκληρο ταξίδι αυτός και η αύρα της αγάπης του για να μας υπενθυμίσει και να υπογραμίσει ότι η αγάπη υπάρχει και ξεπερνά ακόμη και το θάνατο

Καλό σου ταξίδι Απόστολε!

Εύχομαι ολόψυχα η Μαρία, η οικογένειά του και όλοι όσοι ήταν αληθινά κοντά του γρήγορα να τον θυμούνται μόνο γλυκά και με ανάλαφρη ψυχή. Γιατί η απώλεια θα παραμείνει απώλεια, αλλά ο Απόστολος θα είναι καλύτερα χωρίς άλλους πόνους. Δικούς του και δικούς τους

Ο Απόστολος έμαθε καλά την απειλή και τη σπουδαιότητα του “η στιγμή που περνά και χάνεται”

Ένα ποίημα σκέφτηκα ότι θα ήταν κατάλληλο για κείνον, να “ειπωθούν” αυτά που νομίζω θα συμφωνούσε του ταιριάζουν. Θυμήθηκα ένα που πρωτοδιάβασα στο blog του. Το είχε μεταφράσει.

“Τρίτη, 25 Οκτωβρίου 2011

Δε θα με γνωρίσεις

 

Στους καιρούς εκείνους που δεν θα είμαι
Μαζί σου θα είναι ένα σύννεφο
Η σκιά του από πάνω σου συνέχεια
Εκείνο το σύννεφο είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Ένας αγέρας θα ανεμίσει τη φούστα σου
Τα μαλλιά σου θα αναστατωθούν
Το ένα χέρι σου στη φούστα το άλλο στα μαλλιά σου
Εκείνος ο αγέρας είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Της νύχτας μία ώρα στο κρεβάτι σου
Πότε στο ένα πλευρό πότε στο άλλο
Είτε είσαι κοιμισμένη είτε είσαι ξύπνια
Εκείνο το όνειρο είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Ολομόναχη θα μιλάς με κάποιον που δεν είναι
Θα διηγέισαι όσα ποτέ δε διηγήθηκες
Εκείνος που θα ακούει είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Έναν πόνο θα νιώσεις σε πρωτόγνωρους καιρούς
Που δε θα μπορείς να τον εντοπίσεις
Η καρδιά σου θα παγιδευτεί στις αναμνήσεις
Εκείνος ο πόνος είμαι εγώ
Δε θα με γνωρίσεις

Αζίζ Νεσίν –

Δεν ξέρω αν το μετέφρασα σωστά. Ζητώ συγνώμη αν όχι.

Όμως φαντάζομαι πως αν τώρα ήταν εδώ και τον ρωτούσα γι’ αυτό το ποίημα, ίσως και να δάκρυζε. Για αυτά τα απλά που ήξερε πως θα στερηθεί πριν γεράσει.

Λαχταρώ – Ερωτικό Ποίημα Sarah Kane

Εγώ θέλω να κοιμάμαι πλάι σου.
Και να σου κάνω τα ψώνια σου, και να σου κουβαλάω τις σακούλες σου,
Και να σου λέω πόσο πολύ μου αρέσει να είμαι μαζί σου,
Και να θέλω να παίζουμε κρυφτό,
Και να σου δίνω τα ρούχα μου, και να σου λέω πόσο μ” αρέσουν τα παπούτσια σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να κάνεις μπάνιο,
Και να σου τρίβω το σβέρκο σου,
Και να σου φιλάω τα πόδια σου,
Και να σου κρατάω το χέρι σου,
Και να βγαίνουμε για φαγητό, και να μη με νοιάζει που θα μου τρως το δικό μου,
Και να σου δακτυλογραφώ την αλληλογραφία σου, και να σου κουβαλάω τα ντοσιέ σου,
Και να γελάω με την παράνοια σου,
Και να σου δίνω κασέτες που δεν θα τις ακούς,και να βλέπουμε καταπληκτικές ταινίες, και να βλέπουμε απαίσιες ταινίες,και να μαλώνουμε για το ραδιόφωνο,
και να σε βγάζω φωτογραφίες όταν κοιμάσαι,
και να σηκώνομαι πρώτος για να σου φέρω καφέ και κουλούρια και γεμιστά κρουασάν,
Και να πηγαίνουμε για καφέ στο Φλοράντ τα μεσάνυχτα,
Και να σ” αφήνω να μου κάνεις τράκα τσιγάρα,
Και να μην καταφέρνω ποτέ να βρω ένα σπίρτο,
Και να σου λέω τι είδα στην τηλεόραση χτες το βράδυ,
Και να μη γελάω με τα αστεία σου, και να σε θέλω το πρωί αλλά να σ” αφήνω να κοιμηθείς λίγο ακόμα.
Και να φιλάω την πλάτη σου, και να χαϊδεύω το δέρμα σου.
Και να σου λέω πόσο μα πόσο αγαπώ τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, τα χείλη σου, το λαιμό σου, το στήθος σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες και να καπνίζω, ώσπου να γυρίσει σπίτι ο διπλανός σου,
Και να κάθομαι στις σκάλες ώσπου να γυρίσεις σπίτι εσύ,
Και να τρελαίνομαι όταν αργείς,
Και να ξαφνιάζομαι όταν γυρίζεις νωρίτερα,
Και να σου χαρίζω ηλιοτρόπια,
Και να πηγαίνω στο πάρτι σου και να χορεύω ώσπου να πέσω ξερός,
Και νάμαι δυστυχισμένος όταν έχω άδικο,
Και νάμαι ευτυχισμένος όταν με συγχωρείς,
Και να χαζεύω τις φωτογραφίες σου,
Και να παρακαλάω να σ” ήξερα μια ζωή.
Και ν” ακούω τη φωνή σου στο αυτί μου,
Και να νοιώθω το δέρμα σου πάνω στο δέρμα μου,
Και να τρομάζω όταν θυμώνεις,
Και τόνα σου μάτι να κοκκινίζει και το άλλο γαλάζιο,
Και να σ” αγκαλιάζω όταν σε πιάνει αγωνία,
Και να σε κρατάω σφιχτά όταν πονάς,
Και να σε θέλω όταν σε μυρίζω,
Και να σε πληγώνω όταν σε αγγίζω,
Και να κλαψουρίζω όταν είμαι πλάι σου, και να κλαψουρίζω όταν δεν είμαι,
Και να κυλάει το σάλιο μου πάνω στο στήθος σου,
Και να σε πλακώνω και να σε πνίγω τις νύχτες,
Και να ξεπαγιάζω όταν μου παίρνεις τις κουβέρτες, και να ζεσταίνομαι όταν δεν μου τις παίρνεις,
Και να λιώνω όταν χαμογελάς και να διαλύομαι όταν γελάς,
Και να μην καταλαβαίνω όταν λες ότι σε απορρίπτω,
Και ν” αναρωτιέμαι πως σου πέρασε ποτέ απ” το νου ότι εγώ θα μπορούσα ποτέ να σε απορρίψω,
Και ν” αναρωτιέμαι ποια είσαι αλλά να σε δέχομαι έτσι όπως είσαι,
Και να σου λέω για το μαγεμένο δάσος, τον άγγελο του δέντρου, το αγόρι που πέρασε πετώντας τον ωκεανό επειδή σ” αγαπούσε,
Και να σου γράφω ποιήματα, και να αναρωτιέμαι γιατί δεν με πιστεύεις,
Και να σ” αγαπάω τόσο βαθιά που να μην μπορώ να το βάλω σε λόγια,
Και να θέλω να σου πάρω ένα γατάκι που θα το ζηλεύω γιατί θα το προσέχεις περισσότερο από μένα,
Και να μη σ” αφήνω να σηκωθείς απ” το κρεβάτι όταν πρέπει να φύγεις,
Και να σου αγοράζω δώρα που εσύ δεν τα θέλεις, και πάλι να τα παίρνω πίσω,
Και να σου λέω να παντρευτούμε, και συ να μου λες πάλι όχι,
Αλλά εγώ να στο λέω και να στο ξαναλέω, γιατί όσο κι αν νομίζεις πως δεν το λέω σοβαρά εγώ πάντα σοβαρά το έλεγα, από την πρώτη φορά που στο είπα,
Και να τριγυρίζω στη πόλη και να τη νοιώθω άδειος χωρίς εσένα,
Και να θέλω ότι θέλεις,
Και να νομίζω πως χάνομαι, αλλά να ξέρω πως πλάι σου είμαι ασφαλής,
Και να σου μιλάω για ότι χειρότερο έχω μέσα μου,
Και να προσπαθώ να σου δίνω ότι καλύτερο έχω μέσα μου γιατί δεν σου αξίζει τίποτα λιγότερο
Και να σου λέω την αλήθεια αν και κατά βάθος δεν θέλω
Και να προσπαθώ να είμαι ειλικρινής γιατί ξέρω πως το προτιμάς,
Και να νομίζω πως όλα τέλειωσαν, κι ωστόσο να περιμένω άλλα δέκα λεπτά πριν με πετάξεις έξω απ” ζωή σου,
Και να ξεχνάω ποιος είμαι,
Και να κάνουμε έρωτα στις τρεις το πρωί,
Και κάπως με κάποιο τρόπο να σου εκφράζω έστω και λίγο
Τον ακάθεκτο
Τον ακατάλυτο
Τον ακατάσβεστο
Τον μεταρσιωτικό
Τον ψυχαναλυτικό
Τον άνευ όρων τον τα πάντα πληρούντα, τον δίχως τέλος και δίχως αρχή,
ΕΡΩΤΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΣΕΝΑ

Αν θες να “γνωρίσεις” λίγο καλύτερα έναν νέο άνθρωπο που συγκίνησε με τη στάση του απέναντι στον καρκίνο, δες στο google , στο twitter account του, στο blog του, στο hashtag #TolislovedMaria

Θα πεις στους φίλους σου να μπουν να διαβάσουν αυτό το άρθρο; Sharing is magic!